تقدیم به همسران شهدای غیور مدافع حرم

♦️گفتم نهیب طوفان شامات را به کین زد

گفتی که جهل سفیان این خیمه را زمین زد

♦️گفتم ولی نبودش دیگر به من حواست

 خواندم از آن دو چشمت تکرار یک اسارت 

♦️گفتم که قصه خوانم شهزاده ی تو باشم

گفتی که گاه رزم است ننگ است خفته باشم

♦️گفتم بیا نگاهی بهر خیال ما کن 

بستی دوچشم خود را تا می شود جفا کن

♦️گفتم بگو بمیرم تا جان زخود بگیرم 

 رویت ز من گرفتی ،کین گونه زنده می رم

♦️گفتم که جان جانم مه روی خوش بیانم

 با این سکوت بی گه آتش زنی به جانم 

♦️گفتم نوای دلکش لختی بخند بر من

  دیوانه این چنین را خندند کوی و برزن

♦️گفتم و ان یکادی در پشت پا چو رفتی 

 بی یک اشارت از خود ببریده دل برفتی

♦️گفتم سفر سلامت بازا ولی تو گاهی 

آن سان که توشه بستی بر من نمانده راهی

♦️گفتم قلم ندارم با شور خود نویسم 

این نامه بهر جانان از جان خود نویسم

♦️گفتم که با وفا بین با حال و روز و عمرم

در هجر نابگاهت ناگاه من چه کردم

♦️گفتم جواب من ده با نیم خط کنایه

حتی نگه نکردی بر، نامه با گلایه

♦️گفتم که این شراره کز من جهان بسوزد

 گو کز کجا می آید، دودش ز سینه خیزد

♦️گفتم ولی نگفتی در عمق آن نگاهت 

یکصد جواب نغض است در عکس روی قابت

نویسنده : احمدرضا غلامزاده